Mijn man, mijn zielsverwant, de liefde van mijn leven.
We hebben zoveel meegemaakt, zoveel samen gedaan. Jij en ik, wij waren 1.
Kijk onze prachtige kinderen en onze prachtige kleinkinderen, zijn ze niet mooie?
Dat hebben wij toch goed gedaan, we hebben moeilijke tijden doorstaan, we hebben van alles meegemaakt en nog waren we samen.
50 jaar waren we getrouwd, 50 gelukkige, maar ook minder gelukkige jaren. We hebben hard gewerkt. Maar het is ons toch mooi gelukt, het leven samen niet?
Nu moet ik alleen verder, het huis lijkt zo leeg zonder jou. Naar de winkel gaan is niet meer hetzelfde. Alles lijkt zo leeg, zo donker zonder jou.
Ik weet dat de kinderen proberen om zoveel mogelijk bij me te zijn, mij het huis uit te nemen. Maar het is net niet hetzelfde, ik ben hen wel heel dankbaar.
Maar ik mis je nog zo. Het was Allerheiligen, de eerste keer zonder jou, de eerste keer dat ik bloemen bij jou graf moest leggen, het leek zo vreemd, zo verkeerd. Waarom moest jij nu niet gaan, waarom? Waarom kon je nu niet nog eventjes blijven? Er is nog zoveel wat we samen moesten doen.
Hoe moet ik alles voor de eerste keer zonder jou doen? En dan telkens als ik me die vragen stel is het alsof ik niet meer alleen ben, alsof je mij eventjes laat weten dat het ok is. Dat ik niet alleen ben en dan kan ik de wereld weer aan.
Ik mis je nog, maar het gaat elke dag beter en beter. Maar vergeten zal ik je nooit, dat kan ook niet en dat wil ik ook niet.
Ik hou van je voor altijd.
Je vrouwtje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten