Liefste Opa,
Elke zomervakantie zag ik je weer, ik keek er telkens zo naar uit om je weer te zien. We waren 2 handen op 1 buik.
Ik dacht dat de zomervakanties maar zouden blijven komen, maar opeens was het voorbij, je was er niet meer.
Mijn zomervakanties zijn nu zo anders. Ik heb nooit echt afscheid van je kunnen nemen, telkens we nog naar mama haar familie komen dan is het vreemd zonder jou.
Het graf dat we bezoeken daar lig jij, maar voor mij lijkt het zo vreemd. Is dit het nu echt? Is dit de enige manier waarop ik je nog te zien krijg? Een steen met je naam erop?
Ik denk terug aan onze laatste zomer, iedereen was druk bezig met inpakken, we gingen vertrekken. Maar je riep me nog eventjes bij je. We hadden ons laatste gesprek, alleen wist ik dat toen niet, maar jij precies wel. Je vertelde mij over wat mama graag at toen ze klein was. Je vertelde mij dat ik altijd je baby zou zijn, want dat was je koosnaampje voor mij. Je vertelde mij dat je zo fier op me was.
Een laatste dikke knuffel en dat was dat. Gedaan, fini voor altijd?
Ik mis je elke dag nog zo, ik denk vaak aan je en vraag me af of je nog fier op me bent?
Zie je me? Zie je mijn kindjes? Zie je hoe mooi ze zijn? Hoe perfect? Zie ik ze nu gelijk jij mij zag?
Ik praat zo vaak met je en weet dat je me niet echt antwoord, maar het stelt me gerust. Het is toch alsof je luistert. Want na een gesprek komt er precies toch in de kleinste gebeurtenis een antwoord.
Ik mis je zo, mis jij mij ook?
Ik wist die laatste zomer echt niet dat het tijd was om afscheid te nemen. Het spijt me zo dat ik dat niet gedaan heb.
Je bent nog steeds mijn beste vriend
Veel liefs
Je kleinkind “Baby”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten