Dag vriendin van me,
Als ik je zie, prachtpersoon die je bent, vind ik het zo erg dat je hebt meegemaakt wat je moest meemaken.
Je kind verliezen is het ergste wat er is. Ik zit hier met mijn baby’tje en jij, jij hebt je zoontje moeten afgeven.
Ik voel me zo machteloos. Ik weet niet wat ik voor je kan doen, het enige is luisteren naar je als je me nodig hebt. Maar wat kan ik je antwoorden, wat kan ik zeggen? Niets kan het goedmaken, niets kan je pijn wegnemen.
We hielpen elkaar altijd zo, we waren er steeds voor elkaar. Nu is dat het enige wat ik voor je kan doen. Ik sta machteloos te kijken aan de zijlijn, terwijl jij zo veel pijn en verdriet meemaakt.
Ik wou dat ik meer voor je kon doen.
Groetjes je beste vriendin.
Liefste beste vriendin,
Het is hard, ik mis mijn ventje telkens weer. Ook al was hij maar 3 maanden in mijn leven, het waren 3 kostbare maanden. Maanden die ik voor niets of niemand zou willen afstaan. Hij was zo mooi, zo perfect, een echt zonnestraaltje in de duisternis.
Die laatste avond heeft hij nog zo naar mij gelachen, we hebben zo geknuffeld. Hij maakte mijn wereld kompleet. En toen, toen sloeg het noodlot toe. Hij lag daar en ik kon niets doen. De hulpdiensten hebben alles geprobeerd maar niets, hij was weg. In een ogenblik stortte mijn hele wereld in. Het voelde zo leeg, de leegte is er nu nog steeds, maar je leert ermee leven.
Het is wel hard als ik nu zoveel jaar later al die mama’s in ons dorp al die speciale dingen met kinderen zie doen. Zeker als die kinderen mijn ventje zijn leeftijd hebben die hij nu zou hebben.
Zijn eerste communie, zijn eerste schooldag in de kleuterklas, zijn eerste dag in het eerste leerjaar, zijn eerste stapjes, zijn eerste tandjes. Dat maakt het terug zo moeilijk. En dan denk ik aan al die dingen die nog moeten komen: zijn eerste liefje, zijn eerste liefdesverdriet, zijn rijbewijs gaan halen, noem maar op nog zoveel eerste dit en dat.
Maar ik troost me nu, met het gedacht dat ook al was zijn leven zo kort, hij toch iets betekend heeft. Ik weet dat mensen mij hard vonden toen ik dadelijk kon beslissen om hem als donor op te geven. Maar jij veroordeelde mij niet, jij begreep me ook al zei je niet veel. Jij liet mij weten dat ik goed gedaan had. Ik vraag me soms af wat voor impact zijn leventje had op die levens die hij heeft kunnen redden. Wat doen die kinderen nu, maken die hun eerste momenten samen met hun mama mee? En dat is mijn troost.
Ook de momenten die ik met hem had, zijn nog zo levendig in mijn hoofd, alsof het gisteren was.
Weten dat hij nu bij zijn grootvader rust, dat hij niet alleen is, dat troost mij ook. Dat ik zijn laatste slaaptijd heb mogen doen. Ik heb hem zijn dekentje meegegeven, zijn warmste kleren aangedaan, zijn knuffeltje en zijn tutje had hij ook mee. Ik weet dat hij niet alleen is en ik weet dat hij niets te kort komt. Dat is een troost, zijn lachje op zijn gezicht liet mij weten dat hij gelukkig was. Dat hij blij was met zijn mama en zijn mama is nog steeds blij met hem.
Ik zal altijd van hem houden en ik zal hem nooit vergeten. Elke dag denk ik nog aan hem en elke dag troost hij mij nog. Hoe raar het ook klinkt, maar mijn herinneringen aan hem doen het lijken alsof hij een beetje nog bij me is.
Ik zeg hem ook nog steeds dat ik van hem hou en dat ik enorm fier ben op hem en om zijn mama te zijn. Mijn klein ventje.
Mijn sterretje in de hemel waar ik elke avond naar kijk en welterusten tegen zeg, dat is hij nu. Onbereikbaar, maar oh zo dichtbij, ik hou van je ventje van mij.
Bedankt vriendin dat je er bent voor me, ook al vind je niet dat het genoeg is. Het is meer dan je denkt. Alleen al de gedachten dat hij niet vergeten is, dat is al genoeg voor mij.
Groetjes
Je beste vriendin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten