Opdracht 9 God, hoe bedoel je?

Een paar dagen geleden was ik met iemand aan het praten en we kwamen tot het onderwerp van zelfmoord. Deze persoon vertelde over iemand die gewoon naar zijn buren ging en er mee lachte. Na het gesprek en de grappen zei de man heel serieuse “en nu ga ik me in mijn garage ophangen”. De buren dachten dat het om te lachen was. Maar de man hield zijn woord, waarom? Niemand weet waarom deze man dit gedaan heeft.

En het deed me denken aan een vriend, Eddy. Eddy was altijd goedgezind, lief, vriendelijk, kortweg een super gast. Maar ergens in Eddy was er iets, wat? Dat weten we niet. Maar Eddy ging zaterdagavond zoals altijd leuk op stap. Hij had nog samen met zijn vrienden goed gefeest en gelachen. Hij kwam thuis keek wat tv, naar de uitslagen van de voetbal op teletekst en toen vertrok Eddy terug. Zijn ouders dachten dat hij terug op stap ging, maar Eddy trok voor de laatste keer de deur achter zich dicht. s’Morgens klopte de politie op de voordeur van Eddy’s ouderlijk huis. De politie stond daar met het nieuws dat Eddy zich had opgehangen. Waarom? Dat weten vandaag de dag nog steeds niet.

Hoe kan iemand zo gelukkig lijken en dat niet als vriend door hebt dat er iets is. Ben je dan zo blind? Ben je dan geen echte vriend? Ken je je vriend dan toch niet zo goed? Wat het ook is, we zullen het nooit weten.

Maar het zette me terug aan het denken, waar is God in dit alles?

Volgens de Kerk mag je iemand die zichzelf van het leven beroofd niet op gewijde grond begraven, je mag er zelfs geen dienst voor laten doen. Hoe moeten de mensen die achter blijven dit dan een plaats geven? Is het zo een zonde? Iedereen wil toch dat zijn overledene in de Hemel goed ontvangen wordt. Hoe leef je verder met de gedachte dat hij de Hemel misschien niet binnen mag?

Zou God iemand echt toegang tot de Hemel weigeren? Zou God niet eventjes bij deze persoon gaan zitten en vragen waarom? Waarom wou je je levenseinde, kon je niet afwachten om te zien hoe het moest eindigen?

Mijn God is iemand die bijzonder veel geduld heeft, je bijzonder veel kansen geeft. Iemand die heel vergevend is. Iemand die recht door je uit kijkt. Iemand die weet hoe je je voelt voordat jij het zelf goed door hebt. Iemand die een plan met je heeft. Wat dat plan is? Daar moet je zelf maar het geduld voor hebben om het te zien.

Mijn God is een vaderfiguur, een goede vriend, iemand die niet veel van je terug vraagt. Hij wil alleen dat je Hem en je medemensen met respect behandelt. Met liefde, met geduld, dat je de andere persoon ook meer dan 1 kans geeft.

Een vriend die altijd naast je staat, ook al zie je Hem niet. Een trouwe vriend met onvoorwaardelijke liefde.

Als ik de verhalen van Mozes lees, dan bewijst dit toch dat God veel geduld had, stel je voor 40 jaar hebben het Joods volk geklaagd. Dan hadden ze honger, dan waren ze het eten dat God en gaf beu, enz… En wat deed God hij leidde hen rustig naar waar ze moesten zijn. Is het leven niet zo?

Je klaagt en zaagt wat over al de tegenslagen die je moet verwerken. Je verwijt God zelfs dat hij verantwoordelijk is voor deze tegenslagen. Als iets goeds gaat dan heb je geluk of dan heb je dat zelf goed gedaan, maar dan vergeet je God. En toch leid hij je door je leven, hij leid je tot waar je precies moet zijn.

Dat is mijn gedachte over God.

Ik probeerde daarom God eventjes in mijn gedachte te tekenen. En dit is het resultaat.

 

 

Toen vroeg ik aan mijn dochters hoe zij God zien.

Mijn oudste dochter Naomi (9 jaar) vertelde me heel mooi dat dat een oude man was met een witte baard en een wit kleed aan. Want zo had haar juf. het haar geleerd. Toen ik haar mijn God liet zien en ik haar vertelde wat ik in hem zeg. Toen bekijk ze mij vragend aan. Ik vroeg haar toen nog eens hoe God er volgens haar uit ziet en toen tekende ze dit.

 

Voor haar schijnt God zoals de zon, boven in de lucht maar is helderder van kleur. Zijn licht is speciaal. Zij staat samen met haar zus in het bos naar hem te kijken. De bomen houden van de zon en van God, want hierdoor kunnen ze groeien. Het gras is rood omdat de kleur van de zon en van God het rood kleurt. De lucht is paars omdat God weet dat ze graag paars en roze ziet. God is voor haar lief en hij houd van haar en haar zussen. Hij ziet haar graag en is nooit boos op haar.

Toen wou mijn grappige 3,5 jarige Phaedra haar tekening van God wel eens laten zien. Ze noemt het haar Mega Mindy God. Omdat hij kan vliegen en super dingen kan doen.

 

Het grappige is dat ik God vroeger heel anders zag dan nu. Zo een beetje als mijn oudste dochter, in het wit, grijze haren, een baard. En hij ziet alles wat je doet.

Waar ik aan dacht toen ik terug dacht aan mijn visie van God? Dat is eigenlijk wel heel grappig. Ik was nog jong, heel jong en bij ons zeggen ze nog al snel “die stond niet als eerste in de rij toen God die dag … uitdeelde”. Meestal ging het over het verstand. Dus vroeg ik me eigenlijk af, als God je in de Hemel gemaakt heeft en je bent aan het wachten op een papa en een mama, dan moet je in rijen aanschuiven. Je moet dus in rijen gaan staan om je verstand te krijgen, je gedachten, je handigheid, je creativiteit. En als je dan niet snel genoeg bent dan is dat op? Dan heb je niets? Maar waarom zou God je dat aandoen? Hij houdt toch van iedereen, hij weet toch alles. Hoe kan hij dan niet weten dat hij niet genoeg van iets heeft, hoe komt het dat hij dan niet evenveel aan iedereen kan geven? Hij is toch eerlijk, hij houdt van iedereen, hij ziet ons allemaal even graag toch? Nu is mijn visie van God wel een beetje veranderd, nu besef ik wel dat het de mensen zijn die zoiets vertellen. Maar als ik er nu aan terug denk, dan vond ik het best wel grappig. Hoe een kind toch zo in de war kan geraken over wat andere mensen vertellen over God. Hoe je een kind kan beïnvloeden over hun visie en gedachten over God. Als leerkracht heb je toch wel een grote verantwoordelijkheid, je mag een kind toch geen visie over God opdringen. Je met dat kind toch zijn eigen visie laten creëren niet?