Vorige week hebben we ons hoofdstuk van wonde naar wonder afgesloten. Ik had ervoor gezorgd dat het stukje over Susan Boyle aanwezig was. Dat beeld blijft me raken, hoe ze opkomt en iedereen met haar lacht. Hoe ze toch doorzet en iedereen verrast. Hoe vooroordelen toch zo verkeerd kunnen zijn. Een pracht van een voorbeeld dat dromen kunnen uitkomen, dat je niet op uiterlijk moet afgaan.
De leerlingen vonden het stukje goed, ze moesten in het begin ook lachen, maar eens ze begon te zingen waren ze stil. Het laat de leerlingen zien dat als ze iets echt willen ze ervoor moeten gaan. En dat je nooit te oud bent om je droom te verwezenlijken.
De leerkracht en ik hebben het ook over het examen gehad. Ik moet haar 2 vragen over mijn teksten doorgeven en een woordzoeker maken. We hebben het hele examen overlopen, het is heel gevarieerd, we beginnen met een woordzoeker, dan een tekst met vragen. Er is natuurlijk een stukje kennis bij en inzicht. En als laatste moeten ze een stukje in het Vademecum werken.
Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn, hun examen.
Nu nog 2 vragen vinden. Wat ik wel gemerkt hebt, vorige week mocht ik een toets geven over mijn les, de leerlingen hebben toch wel wat moeite om hun eigen mening te geven. Ze kunnen me de teksten perfect zeggen en wat we besproken hebben komt er ook vlot uit. Maar een eigen mening geven, dat gaat de meeste toch niet zo goed af. En toch telt hun mening in het leven. Dus daar gaan we aan moeten werken.
Ook ik heb werk, ik mocht de toetsen verbeteren, maar ik zocht naar punten, naar een juist antwoord. Ik moet durven streng zijn en slechte punten horen er soms ook bij. Ik help mijn leerlingen niet door punten te zoeken zodat ze toch nog goed scoren. Mijn vakleerkracht heeft me hier goed mee begeleid, ze heeft uitgelegd waarom een antwoord goed was of minder was.
Ik kan nog veel van haar leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten