Euthanasie voor kinderen

Ik had het al op het nieuws gezien, nu vandaag staat het in de krant. Arme kleine Ella-Louise, in het zelfde jaar als mijn Emma geboren. Ik weet hoeveel ik van mijn baby hou en hoe ik van elk moment met haar geniet. Elke ouder zou zo zorgeloos moeten kunnen genieten van hun kindje. Elk kindje zou een zorgeloos en vooral pijnloos leventje moeten kunnen hebben.

Maar je kindje zien aftakelen, zien hoeveel pijn zij heeft. Woorden kan ik er niet voor vinden, alleen maar tranen komen er. Alsof zij mijn woorden zijn, mijn stille woorden, voor die arme ouders en hun dochtertje. Wat kan ik hen anders zeggen dat hun pijn minder zou maken. Je kind moeten afstaan is zo onnatuurlijk en toch gebeurd het.

Als men over euthanasie sprak, dan dacht ik heel naïef aan oudere mensen. Maar ik maakte nooit de verbinding naar kinderen. Ergens was er bij  mij een kleine tweestrijd aan de gang, langs de ene kant vind ik dat je waardig moet kunnen sterven en heeft God ons niet de middelen gegeven om te doen wat we nu allemaal kunnen doen? Zou God ons zover in de wetenschap hebben laten komen als hij niet wou dat we levens konden reden of mensen waardig laten gaan?

Soms hoorde ik mensen zeggen  “tja, het is ons eigen schuld we moesten maar niet van de appel gegeten hebben, dan was er niet zoveel pijn. Dat is onze straf” of “Dat is God die wil dat je zo afziet en daar kunnen/mogen we niets aandoen”. Ergens had ik ook zoiets van, tja als God beslist dat ik moet afzien dan is dat zo, maar als ik aan de mensen denk die achter blijven. Dan denk ik heel anders, waarom moeten ze mij zo herinneren. Een herinnering aan mij in zoveel pijn, terwijl er zoveel  mooie herinneringen zijn.

Dus als ik moet afzien, dan vind ik dat minder erg dan als iemand die ik lief heb moet afzien. Ik zou alles doen om de pijn van mijn dierbare te verzachten en kon ik het wegnemen dan zou ik dat ook nog doen. Ik zou het zelfs overnemen als het moest.

Meer en meer ben ik van gaan geloven, dat God wel naar ons luistert in onze moeilijkste momenten. Hij straft niet, hij heeft ons niet verlaten, hij hoort ons wel. De vraag is luisteren wij wel, zien wij het niet een beetje te donker? Is euthanasie niet zijn teken om te zeggen “hier lieve kinderen van me jullie moeten niet afzien, ik ben jullie niet vergeten, ik straf jullie niet en ik luister wel naar jullie”.

Of is die een naïeve gedachten van me? Zie ik het misschien te simpel?

Maar vooral bij kinderen denk ik dat hij niet zou willen dat ze moesten afzien. Daarom ben ik nu voor een wet die euthanasie toelaat. En vooral bij kinderen, zo moet niemand afzien en zeker niet als we de middelen hebben om die laatste dagen van pijn weg te nemen.  Nu mag je tegen mij zeggen dat wij niet het recht hebben om God te spelen, maar volgens mij heeft God ons de toelating gegeven om de pijn te verzachten, bij de stervende en bij die wat achter blijven.