1 van de 6 groten

1 ding moet je goed begrijpen over mij en mijn familie. Ik zie mijn familie in Engeland niet vaak, maar vroeger heb ik daar een groot deel van mijn zomervakantie doorgebracht. En niet vaak zien betekent niet dat zij mij niet dierbaar zijn, in tegendeel zij zijn mij heel dierbaar. Ik voel me beter bij mijn familie in Engeland dan hier.

We zijn met veel neven en nichten, rond mijn leeftijd zijn we met 6 en dan waren er enkele jaren geen kinderen meer. Daarna was er een groepje van 5. De 5 kleintjes en de 6 groten. Nu die 6 groten hebben een speciale band, als we samenkomen dan klikt het keer op keer. Het is alsof ik thuis kom als ik ben hen ben. 

Nu is er 1 van ons ziek, leukemie, heel toevallig gevonden. Ze heeft 1 broer (een halve broer) mijn neef, hij heeft zijn bloed al laten trekken. Maar moest er geen overeenkomst zijn en kunnen zijn beenmerg niet gebruiken wat dan? 

Langs één kant moet ik helemaal niet nadenken over wat ik zou doen, maar aan de andere kant komen er zoveel dingen op mij af waar ik wel moet over nadenken. En eigenlijk wil ik niet aan die dingen denken, ik wil er gewoon zijn voor mijn nicht, zoals mijn neven en nichten er voor mij zouden zijn.

Het liefst van al wil ik gewoon wat tijd voor mezelf geen gezeur van de wereld rondom mij, maar het leven gaat verder en ik zal mijn verplichtingen moeten nakomen. Maar ik wil zo graag die tijd om alles op een rijtje te zetten, om de dingen waar ik moet over nadenken eens op rijtje te zetten.

Ik hoop zo dat mijn neef haar kan helpen. Het is mooi om te zien hoe een broer gewoon alles wil doen om zijn zus te helpen. Maar het zijn ook bange tijden, we hebben alleen mijn opa en oma en enkele hele oude tantes en ooms (van mijn moeder) moeten afgeven. Mijn tantes en ooms zijn er nog (in Engeland) ik had de laatste tijd schrik dat ik één van hen zou moeten gaan afgeven, met dat ik mijn oom hier in België heb moeten afgeven. Maar ik had nooit gedacht dat 1 van de 6 groten dit zou moeten meemaken.