MAS Antwerpen

Bezoek aan het

MAS in Antwerpen

Leven en dood

Ik heb het geluk gehad om 2x naar Egypte te gaan. Heel leerrijk wat je daar allemaal hoort over hoe de Egyptenaren over de dood dachten. Het was zelfs belangrijker dan het leven zelf.

Ook wist ik een beetje over de Maya’s, ik vond ze altijd al een beetje wreed.

Ik heb ook het geluk dat ik vrienden heb die alles over Indianen weten. Zij kunnen er uren over vertellen.

Over Afrika wist ik een heel klein beetje, maar om al die beelden te zien, dat was toch wel eventjes schrikken. Wat me daar het meest is bijgebleven? Is dat ze voor de doden een beeldje maken. Zo kan bv. een kind verder leven of een voorouder niet het lichaam van een kind overnemen. Het doet me een beetje aan mijn vriendin denken. Zij heeft haar 3 maanden oude zoontje moeten afgeven. Zij heeft hem ook een plaats in haar gezin gegeven, een plaats die nooit zal verdwijnen, ook al is hij er niet meer. Zij heeft zijn foto, zijn hand- en voetafdruk een speciale plaats in haar woonkamer gegeven. Zijn beertje staat er ook en zijn fopspeen. Waarom? Zo is hij altijd ben hen, zo is hij in de woonkamer, waar zij het meeste zijn. Zij wil hem niet verbergen, zij wil hem niet vergeten. Hij is haar zoontje en dat zal hij altijd blijven. Als ik haar een kaart stuur dan zet ik zijn  naam er ook bij. Dat vindt ze leuk, maar ik doe het niet omdat zij het leuk vind. Ik doe het omdat hij ook voor mij een deel uitmaakt van mijn vriendin en haar gezin. Zo blijft hij toch altijd een beetje leven. Zo heeft hij een plaats in ons leven. Volgens mij was dat ook de bedoeling van de beeldjes in Afrika, zo kon het kind ook verder leven en moest zijn geest niet blijven ronddolen.

Wat mij nog opviel was bij de Katholieken, daar lag een apparaat, ik wist eerst niet goed wat daar de bedoeling van was. Het was de bedoeling dat als je zwanger was en je kind zijn leven stond op het spel. Dan kon je hem met dat apparaat in je baarmoeder laten dopen. Zo kon je kind toch nog op heilige grond begraven worden.

Mensen zorgden er vroeger voor dat hun kinderen zo vlug mogelijk werden gedoopt. Ik weet dat ze mijn vader zo snel mogelijk hebben gedoopt omdat zijn leven in gevaar was. Ik ben in het ziekenhuis gedoopt omdat dat vroeger zo was, een baby werd zo snel mogelijk gedoopt. Mijn nicht heeft 7 maanden gewacht vooraleer ze haar dochtertje heeft laten dopen. Mijn vriendin was blij dat haar zoontje net gedoopt was voordat hij stierf. Anders kon hij volgens haar niet naar God. Mijn nicht die doopt haar kinderen omdat het hoort en omdat het een viering is.

Ik heb mijn kinderen ook zo snel mogelijk laten dopen. Ik heb er wel een mooi feest van gemaakt. Omdat een doopsel voor mij speciaal is, je krijgt een kind dat is een Godsgeschenk. Door hen te laten dopen laat ik zien dat ik God dankbaar ben en dat ik hen alles over God wil vertellen. Met behulp van meter en peter natuurlijk. Ik kies ook geen meter en peter omdat het moet of omdat ze mijn kinderen zullen verwennen. Neen, ik kies een peter en meter, omdat ik geloof dat zij mijn kinderen zo helpen op de weg naar het geloof. Zij en ik zullen mijn kinderen helpen tijdens hun zoektocht naar het geloof.

Ik ben ook wel opgevoed met het idee dat kinderen nooit kwaad kunnen doen, omdat zij onschuldig op deze wereld komen. Dus dat je ze de toegang tot een rustplaats op het kerkhof wil ontzeggen, dat vind ik dan weer raar. Een baby kan toch niets kwaadaardigs doen? Ook nu het feit dat als je een miskraam hebt en je kan je kind niet begraven. Voor sommige mensen is dat nodig op te rouwen, om het verlies een plaats te geven. Je hebt ten slotte een leven in je gehad en gevoeld. Ik kan geloven dat er moeders zijn die ervoor vechten om een kind te begraven. Dan denk ik aan mijn echtgenoot zijn nicht. Zij heeft zo een ‘sterrenkindje’ gehad. Ik weet dat het een heel rouwproces voor haar was. Een heel moeilijke periode. (http://www.een.be/programmas/koppen/sterrenkindjes)

Als ik eerlijk mag zijn, er kwam zoveel op mijn af. Eigenlijk zou ik eens terug moeten gaan en het een tweede maal bekijken. Ik durf te wedden dat mij nu andere dingen zullen opvallen.

Wat mij ook is bijgebleven, is het ongeluk dat na ons bezoek gebeurd is. Wij zaten op de bus richting Centraalstation en opeens moest onze bus opdraaien. De politie, brandweer en ziekenwagen stonden er. De straat was afgesloten. Op de stoep lag een lichaam, een jonge man had zich van het leven beroofd. 24 jaar oud, je staat dan aan het begin van je leven. Maar in het leven kan er zoveel op je afkomen. Sommige mensen kunnen het gewoon niet meer aan. Spijtig als je dan zelfmoord als enige uitweg ziet. De mensen in de bus kunnen ook zoveel vragen stellen, wat is er gebeurd, waarom doet iemand zoiets, enz… En dan vraag ik me af hoe gaan we allemaal om met rouwen, met het leven en met de dood. Ik heb dan wel net een tentoonstelling gezien over dit onderwerp en hoe mensen dit over de hele wereld zien. Maar dit zijn grote groepen. Elk mens gaat, ook al hoor je tot een groep, anders om met rouwen. Mijn vriendin heeft nood aan een herinnering van haar zoontje, haar man zegt niet veel, hij had een foto laten maken over hoe zijn zoontje er zou uitzien als hij ouder was. Mijn vriendin kon deze foto niet zien, dat was hij niet en dat zou hij nooit zijn, ouder. Hij blijft de eeuwige baby in haar familie. Dus zo zie je maar 2 mensen in het echtverbonden, eigenlijk zijn ze 1 en toch verwerken ze beide op hun eigen manier het verlies van hun zoontje.

Mijn tante mist nog elke dag haar man, op feesten moet ze er eventjes tussen uit, omdat ze hem dan het meeste mist.

Andere mensen ga gewoon verder met het leven en laten niet graag zien hoe ze iemand missen.

De ene wil een feest van zijn begrafenis maken, de andere wil het zo simpel mogelijk maken. De ene wil stilletjes in gesloten kring afscheid nemen, de andere wil de hele wereld laten zien hoe ze zich voelen.

Ook al behoor je tot een groep en zegt men dat je zo moet omgaan met de dood. Toch heb je ergens wel je eigen visie hierover. Je moet niet altijd met de grote groep meegaan, je mag gerust jezelf blijven en zelf beslissen hoe je omgaat met het leven en de dood.